Verjaardagsweekend
Het begint langzaam een beetje traditie te worden (en dat stimuleer ik natuurlijk van harte!) Dat Eddy me meeneemt voor een weekendje weg zo rondom mijn verjaardag.
Dit jaar had hij een tripje geplanned naar Kakamega National park, het laatste stukje regenwoud in Kenia.
Zaterdagochtend vertrokken we richting het Westen, een voor ons nog onontdekt stukje Kenia. Via de theeplantages rondom Kericho kwamen we terecht in Kisumu aan het Victoria meer, waar we hebben overnacht. We hebben ons er over verbaasd hoe weinig daar daadwerkelijk verbouwd lijkt te worden terwijl het er zo groen en vruchtbaar lijkt.
Een van de hoogtepunten uit de omgeving is Kit Mikaye. In de locale (Luo) cultuur is het een heilige plek, en er zijn er verschillende legendes over deze steen. Hoe de legende precies gaat verschilt per persoon die hem vertelt, maar ze komen er allemaal op neer dat er mensen in stenen zijn veranderd.
Onderweg er naar toe bleek dat er in dit gebied heel veel van dit soort grote stenen liggen die soms op onmogelijke manieren op elkaar lijken te balanceren. De meesten zonder speciaal verhaal, maar het is een prachtige omgeving!
Zondag zijn we vanuit Kisumu doorgereden naar Kakamega. Er is daar eigenlijk maar één slaapplek die wordt aangeraden: Rondo Retreat. Een oud Engels huis dat is omgebouwd tot een Christelijk retraite centrum, maar ook haar deuren gastvrij openstelt voor andere bezoekers aan het woud. Wát een prachtig plekje! Bij aankomst werd ons medegedeeld dat we precies op tijd waren voor de thee, die voor ons geserveerd werd (met een flink stuk chocoladetaart) op de veranda!
Ik was érg onder de indruk van het Regenwoud. Als klein kind al hoorde ik al verhalen over het regenwoud, en die hebben toen heel veel indruk gemaakt. Het klonk altijd als zo’n enorm exotische plek waar eigenlijk alleen een paar échte avonturiers ooit kwamen of zo. En nu liep ik er dan zelf.
Het was precies zoals ik het me had voorgesteld met enorme hoge bomen, en op de bodem begroeiing zoals varens, dracena’s en andere planten die wij in Nederland alleen als kamerplanten kennen. Met bemoste boomstammen van meters breed en lianen en apen en grote gekleurde vogels.
Juist omdat het beeld zo precies klopte met wat ik me ervan voorgesteld had voelde het ook heel vreemd en onwerkelijk om daar nu echt zelf te lopen. Wat een indrukwekkende ervaring.
Wat óók veel indruk heeft gemaakt is om te zien hoe weinig er nu nog over is van het woud, en hoe het nog steeds gestaag krimpt…
Gelukkig zijn er verschillende projecten gaande waarbij voorlichting gegeven wordt over het belang van het woud. En, misschien wel minstens zo belangrijk: er wordt ook gewerkt aan allerlei manieren voor de locale bevolking om op een goede manier met het woud om te gaan, en ervan te kunnen leven, op een duurzame manier. Maar voor de arme, grotendeels ongeschoolde locale bevolking is het moeilijk voor te stellen wat voor enorme gevolgen het heeft als zij hun kleine akkertje een heel klein beetje groter maken, of als ze hout sprokkelen uit het bos.
Author
Lang zal ze leven! Lang zal ze leven! Hoera hoera!!!!!
Nog gefeliciteerd spetter 🙂
Super foto’s weer, ziet er erg indrukwekkend uit.
Liefs
This is so beautifully beautiful : Just the naturalness in it and the creation answers the beauty and wanders ! I love iT 🙂