Rhino Charge

Afgelopen week was het weer zover: de Rhino Carge!!!

Vorig jaar zijn we met dit ‘virus’ besmet geraakt, en ook dit jaar waren we natuurlijk van de partij. Dit is HET (off-road) event waar half Kenia gedurende het gehele jaar naar uitkijkt. Voor de mensen die vergeten zijn hoe het werkt, een kleine samenvatting: 60 deelnemende teams/auto’s moeten in een onbekend gebied 13 check-points vinden/aandoen. De winnaar is niet het snelste team, maar het team dat alle checkpoints heeft weten te vinden via de kortste route. Iedereen start op dezelfde tijd, en iedereen moet voor 17.30 binnen zijn, maar verder maakt de tijd dus niet uit. Wat wel belangrijk is, is de afstand. Het maakt niet uit hoe stijl de hellingen/ravijen zijn, of hoe dicht de begroeiing, als het team denkt dat dit de de kortste route is, dan wordt die genomen. Het verschil tussen de winnaars is vaak maar een paar meter (op een parcours van ongeveer 40 kilometer) dus het komt echt heel nauw, en de teams rijden geen centimeter om als ze het kunnen vermijden!

Net als vorig jaar hadden we afgesproken om onderdeel te zijn van een van de checkpoints die de auto’s moeten passeren. De ‘Pies2Go’ post. Alle checkpoints worden gesponsord, en krijgen dan de naam van deze sponsor. Pies2Go is een merk dat Pies (hartige taartjes) verkoopt. De sponsor is zelf verantwoordelijk voor het inrichten en bemensen van deze post, en mag dat op zijn eigen manier doen. Pies2Go maakt er altijd een heel werk van, en we doen enorm ons best om behalve gewoon een checkpoint ook echt een leuke rustplaats te zijn.

Zoals ieder jaar blijft het tot het aller-laatste moment een geheim waar de Charge plaats zal vinden, maar we hadden al wel uitgevonden dat het in de omgeving van Lake Baringo zou zijn.

Op woensdag vertrokken we bepakt en bezakt ( 1 vrachtwagen, 1 pick up, en 2 grote auto’s)met bestemming (nog) onbekend. Via verschillende punten waar je steeds een beetje informatie krijgt over hoe bij het volgende punt te komen, bereikten we enkele uren later de ingang van het evenement. Daar werd ons verteld dat ons checkpoint daar slechts 16 kilometer, maar wel 1,5 uur rijden vandaan lag. Dat gaf ons meteen een goede indruk van het terrein van deze charge. Heet, stoffig, en vooral VEEL en Grote rotsen. Geen makkelijk begaanbaar terrein, en duidelijk een flinke kluif voor de deelnemers.

Uiteindelijk lukte het ons om alles op zijn plek te krijgen, zelfs de vrachtauto, hoewel we verzekerd waren dat dat onmogelijk was. We hebben gelijk maar voorgesteld om deze chauffeur volgend jaar in een Charge auto te stoppen!!!

De plek die ons was toegewezen was zo rotsachtig en onherbergzaam dat we even nodig hadden om er een mooie post van te maken, maar wij zijn natuurlijk niet de eersten de besten, en uiteindelijk had het geheel zelfs een beetje het gevoel van een strandclub of zo.

Het wildlife in de omgeving bestond voornamelijk uit geiten en scorpioenen. Al waren de mieren ook indrukwekkend. De eerste 2 dagen hebben we gebruikt om het gebied wat te egaliseren, en ons kamp op te zetten. Hierbij gebeurde het regelmatig dat er weer een gil geslaakt werd omdat iemand een steen had opgepakt waar een schorpioen of ander eng gedierte onder zat. Zelfs in de geimproviseerde ‘douche’ waar we het de eerste avond even mee moesten redden dook een schorpioen op.
Omdat het gebied zo onherbergzaam is, en er zo weinig groeit zijn de Aloe’s die er staan beschermd, en we waren dan ook gevraagd om deze zoveel mogelijk te ontzien. Dat werkt dus niet tijdens de Rhino Charge. De eerste deelnemende auto’s gingen dwars door ons kamp heen, en er was aan het eind van de dag bijna geen Aloe meer over die niet niet plat was, ondanks al onze verwoedde inspanningen!

Op vrijdag was dan de echte Charge, en 6 auto’s/ teams moesten bij ons starten. Maar al 1 viel er al uit onderweg naar ons kamp, een andere moest direct bij aankomst in ons kamp een schokbreker vervangen. En zo ging het de hele dag door, van de auto’s die ons check point bereikten hoorden we de verhalen van een onswijs zwaar terrein, en tegen het eind van de dag kwamen er regelmatig auto’s binnen met kapotte, niet meer werkende of haperende stuurinrichtingen, schokbrekers, stuurbekrachting, brandstof pompen enzovoorts.

Om 17.24 (dus net op tijd) kwam 1 van de 6 bij ons gestarte auto’s ons kamp weer binnen rijden. Van al ‘onze’ 6 auto’s, de enigen die het gered hadden om alle 13 posten te bezoeken! Over de radio hoorden we dat er maar 16 van in total 63 auto’s hun finish hadden gehaald nadat ze alle 13 posten bezocht hadden.

Op zaterdag ochtend hebben we het hele kamp weer ingepakt, en zijn we weer terug gereden naar Naivasha. Zelden was een schone, warme douche (zonder schorpioenen) zo welkom!