40

Afgelopen weekend werd Eddy 40. Zo’n bijzonder moment vraagt er natuurlijk om, om op een bijzondere manier gevierd te worden.

Ik trommelde een aantal vrienden op, en ontvoerde Eddy voor een weekend met bestemming (voor hem) onbekend. Tot het aller-allerlaatste moment had hij geen idee van wat we gingen doen (zelfs nog niet toen we het terrein al opreden), en dat maakte het dubbel zo leuk!

Een van onze favoriete plekken in Kenya is Lake Magadi, een (roze!) soda meer. De soda die uit het meer wordt gewonnen, vormt een belangrijke grondstof voor het maken van glas. Het vervoer van deze soda vind plaats per trein.

Nu blijkt het mogelijk, om op een deel van het traject (tussen Kajiado en Magadi), een personenwagon (die vroeger gebruikt werd voor het vervoer van personeel dat onderhoud aan de rails uitvoerde) aan de trein te laten koppelen. Deze wagon huur je exclusief, en op deze manier kun je een treinsafari maken, in een stuk van Kenia dat op geen andere manier te bereiken is.

Onder het genot van de nodige koude drankjes, en heerlijke hapjes verzorgd door Lime Catering, lieten we het adembenemend mooie landschap aan ons voorbij glijden. Wat is Kenya toch prachtig, en wat hebben we geboft dat we hier wonen! Eindeloze droge vlaktes wisselden af met steile rotskliffen, acacia ‘ bossen’ en (droge) rivier beddingen. Zo midden op de dag zie je niet heel veel wilde dieren, al zagen we ontelbaar veel schapen en geiten, en ook een groep struisvogels.

Dit gebied is Maasai terrein, en we passeerden een hele grote kleurrijke markt, maar ook regelmatig een groepje mannen dat schaduw zocht onder een boom, of een groep vrouwen en kinderen die naar ons zaten te zwaaien.

Halverwege maakte de trein even een korte stop om de benen te strekken. Gewoon in the middle-of-nowhere, waar eigenlijk niets anders te bewonderen was, dan het precieze middelpunt van onze reis. Haha!

En toen kwam Lake Magadi in zicht! Wat een gigantisch uitzicht!

Bij aankomst in Magadi werd snel ingecheckt, en toen moesten we meteen door, want de zon stond al laag aan de hemel, en uiteraard wilden we een mooi plekje opzoeken voor ‘Sundowners’ .
Dat lukte, op een heuvel met uitzicht over het meer, en waar we ook de eerste flamingo’s in de verte zagen.

In het allerlaatste licht van de dag reden we naar de Hotsprings, met de bedoeling om daar nog even in te ‘duiken’ . Met name de kinderen hadden zich hier al uren op verheugd. Helaas waren de Hotsprings wel heel warm, en echt lekker was het dus niet. (Of, zoals allen Bert het mooi tactisch weet te formuleren: Ik zit mijn ballen hier te frituren!)

Inmiddels was het helemaal donker geworden, en we reden rozig van de hitte (en de koude drankjes) terug naar onze tenten (met aircon!) . Nadat iedereen had gedoucht, en de kinderen lekker lagen te slapen, hebben we Eddy’s echte verjaardag ingeluid met een BBQ rond het kampvuur. Voor de temperatuur was het kampvuur deze ene keer eens NIET nodig, maar voor de sterke verhalen doet het altijd wonderen.

De volgende ochtend hebben we dankbaar gebruik gemaakt van het zwembad, dat met zijn palmbomen en retro- meubilair, een heus ‘palm-springs-in-the-sixties’ gevoel opriep.

Toen iedereen een beetje was afgekoeld, besloten we ook nog even langs ons ‘vaste’ uitkijkpunt te rijden, maar daarna was het de hoogste tijd om aan de, toch nog wel lange, reis naar huis te beginnen.