Kakamega regenwoud

Mia had vakantie, maar Eddy had zich een weekje in de data vergist. Eigenlijk konden we dus niet (lang) weg, maar we wilden er toch een paar dagen tussenuit.

Het plan ontstond om weer eens naar Kakamega te gaan. Hier bevindt zich het laatste stukje Tropisch Regenwoud van Kenia. Wij waren er al eens eerder, in 2009, maar dat was inmiddels zo lang geleden dat we het weer een keer tijd vonden. Bovendien was Mia er nog niet eerder, en we wilden haar ook graag een keer het regenwoud laten zien.

We probeerden ons een beetje te verdiepen in wat er nog meer te doen is in de omgeving, maar  eigenlijk vonden we weinig. Daarom laadden we de auto vol met grote stapels boeken en spelletjes, en zo vertrokken we richting het noord-westen. De reis viel zeker niet tegen, en rond de lunch arriveerden we op onze bestemming. Er is in het bos eigenlijk nog steeds maar 1 mogelijkheid om te overnachten, Rondo Retreat, en daar gingen we ook nu dus weer heen.  Dit keer hadden we het geluk dat we een eigen huisje tot onze beschikking kregen.  Wat een bijzonder mooie plek is dit nog steeds. Heel erg Engels, van de inrichting tot het eten, maar erg goed verzorgd, en Mia kon met name de Afternoon Tea met taart zeer waarderen! Er was niet zo veel netwerk voor telefoons of Gadgets, maar stiekem zijn dat altijd de beste vakanties!

We genoten van een aantal heerlijk relaxte dagen waarbij we uiteraard wandelden in het bos, waarbij Mia met name de stroompjes, beekjes en riviertjes  interessant vond. Niets heerlijkers dan dammen bouwen, peulen/bootjes races houden, en je Schleich dieren avonturen laten beleven.

Dit keer zagen we wat minder vogels, maar des te meer vlinders. We maakten ook een wandeling naar het uitkijkpunt waarvandaan je het bos kunt overzien. Wat een prachtige plek! Onderweg naar de top ontdekte Mia een Vleermuis grot,  die ze heel graag wilde bekijken. De vleermuizen vond ze niet eng, zelfs niet toen deze over haar hoofd vlogen, maar de sprieterige, langbenige krekels waarmee de muren vol zaten, waren een beetje te veel van het goede.  

Verder deden we vooral veel spelletjes (Mia is zeeslag en Dobble kampioen!) en lazen we alles wat los en vast zat. Tijdens een van onze wandelingen in het bos wees de gids ons op een troebel waterpoeltje, en zei dat dat het soort poeltjes zijn waarin goud gevonden wordt. Nu had ik vooraf gelezen dat er voorheen in Kakamega wel goud gewonnen werd, maar ik kon niets recents meer vinden, en had het idee dat de goudwinning gestopt was. Ik vond het wel erg interessant, en raakte erover in discussie met de gids. Volgens hem wordt er in het bos zelf inderdaad geen goud meer gewonnen, maar zijn er sinds een jaar of 3 wel weer enkele concessies afgegeven in de omgeving, en wordt er wel degelijk weer gewonnen. Ik vroeg daarop of er wellicht een mogelijkheid was om dit ergens te bekijken. Daar twijfelde hij duidelijk aan, maar hij beloofde eens rond te vragen. Via via via wist hij uiteindelijk iemand te vinden die weer iemand kende, en zo mochten we komen kijken bij een kleinschalig goudwin bedrijfje.

Het was heel kleinschalig, knullig eigenlijk. In onze ogen hartstikke onverantwoord, en ze hadden duidelijk nog nooit iemand op bezoek gehad. Maar, het enthousiasme over onze interesse, en de trots over hun werk stráálde er van af,en wij vonden het heel erg leuk om een kijkje te mogen nemen, en een beetje een idee te krijgen van hoe het er aan toe gaat bij zo’n onderneming.  Wat een onvermoedde wereld(en) schuilen er toch achter die golfplaten afscheidingen langs de weg.