Speech Eddy – Mia’s Ceremony

De lange weg met Mia Keziah Verbeek

Al helemaal in het begin van onze relatie besloten we dat we, als we een gezin zouden willen stichten, we dat dan middels adoptie wilden doen.
We leerden elkaar kennen tijdens onze studie Tropische Landbouw in Deventer. Via deze studie, en later ook onze banen, kwamen we op een aantal van de mooiste plekken op aarde. Maar we realiseerden ons ook dat dat vaak juist de plekken zijn waar het leven bijzonder hard kan zijn voor velen. Dat versterkte ons gevoel om te willen adopteren.

Toen we besloten dat de tijd voor ons rijp was om een gezin te stichten, verzamelden we informatie over adoptie in Kenia.
We ontdekten al snel dat een van de belangrijkste eisen een huwelijk was. Dus, na een relatie van meer dan 12 jaar, besloten we te trouwen. Lieke’s vader barstte in tranen uit, toen ik hem belde om om haar hand te vragen.
Wij zijn niet het type personen dat even snel een boterbriefje op het stadhuis haalt, belangrijke gebeurtenissen in het leven moeten gevierd worden. Zodoende organiseerden we een bruiloft die uiteindelijk een week duurde, en we hebben genoten van elke minuut.

Enkele maanden na de bruiloft begonnen we met het officiele adoptie proces. Ook al wisten we dat de officiele eis een huwelijk van 3 jaar was. Maar we hadden van een advocaat familierecht het advies gekregen om het op de ‘Keniaanse manier’ te proberen, namelijk onder ‘Customary Marriage’.
We verzamelden al de benodigde documenten, inclusief officiele verklaringen van een Nederlands notaris, en de ambassade. De procedure begon, en we ondergingen alle benodigde gesprekken en huisbezoeken, en duimden heel hard. Maar helaas, onze aanvraag werd onmiddelijk afgewezen door de Onafhankelijk Adoptie Raad, geen discussie mogelijk

Dus telden we de dagen af tot onze 3de trouwdag, en stonden nog diezelfde week weer op de stoep bij het adoptie bureau. Deze keer was het proces een stuk korter, omdat het meeste al in 2011 gedaan was, en alleen hier en daar up to date gebracht moest worden.
In Februari 2014 kwam het verlossende woord, we waren goedgekeurd voor adoptie!

Toen we de felbegeerde goedkeuringsbrief op wilden halen bij het adoptiebureau, werden we min of meer gedwongen om nog diezelfde dag een bezoek te brengen aan een weeshuis. Enigzins overdonderd besloten we dat dan maar te doen, met het idee dat we misschien een rondleiding konden krijgen, en een afspraak maken voor een andere keer, als we meer tijd hadden.
Wisten wij veel dat we een van de meest onwerkelijke ervaringen uit ons leven tegemoet gingen.
Toen we bij het tehuis aankwamen werden we ontvangen door een jongedame die vroeg: Zijn jullie de mensen die naar de baby’s komen kijken? Dus wij legden uit dat we eigenlijk eerst een rondleiding wilden, en een afspraak voor een volgende keer. Oh zei ze, nou hier is de zitkamer en de keuken, daar zijn de slaapkamers en de tuin, en deze drie baby’s zijn beschikbaar, welke willen jullie?

Totaal verbluft rolden we de auto weer in, en besloten onmiddelijk dat dit niet de manier was waarop we dit wilden aanpakken.
Voor de week erna planden we dus bezoeken aan een aantal verschillende weeshuizen, we besloten dat we eerst en vooral een weeshuis zouden kiezen, dat voor ons goed voelde.

Het eerste tehuis dat we bezochten was ABC centre in Dagoretti, onderdeel van Feed The Children. We kregen een rondleiding die de hele morgen duurde. Het belangrijkste onderdeel van Feed the Children is voedsel programma’s op scholen, en dankzij dit programma krijgen 193.000 (!) kinderen in Kenia iedere dag minstens 1 warme maaltijd. Daarnaast is het tehuis heel sterk in de opvang en begleiding van zowel verstandelijk- als lichamelijk gehandicapte kinderen. Niet alleen door de opvang wanneer deze kinderen te vondeling gelegd worden, (een handicap is in Kenia nog steeds een groot taboe) maar, dankzij bewustwordings programma’s in de gemeenschap.
We waren zeer, zeer onder de indruk van dit tehuis, en wisten meteen dat we geen andere tehuizen meer hoefden te bezoeken. Dit is een plek die we wilden ondersteunen, en we geloofden ook dat het nog helemaal niet zo’n slechte start zou zijn, als je je leven in dit tehuis begonnen bent.

De volgende stap was om ervoor te zorgen dat onze papieren naar dit tehuis gestuurd zouden worden. En in Kenia moet je dat nog letterlijk nemen, dat gaat per motorkoerier. Dit moet wel de langzaamste koerier van heel Nairobi geweest zijn trouwens, want het duurde al met al weer een maand.
Halverwege mei kwam er een telefoontje van het kindertehuis, dat er een baby meisje was, en dat ze dachten dat wij haar moesten ontmoeten.

Alle clichés waren waar, het was liefde op het eerste gezicht! Kleine Mia lag daar op een matras te kirren en te lachen, en stal onmiddelijk onze harten. Dit was onze dochter.

Daarna volgde een tijd van dagelijkse bezoeken aan het tehuis om elkaar te leren kennen. Dat was een heel mooie, maar ook zware tijd. Mooi, omdat het echt heel bijzonder is om zoveel tijd ongestoord met elkaar door te kunnen brengen. Dat is iets dat ik elk nieuw gezin zou toewensen. Maar ook moeilijk, om verschillende redenen. Om te beginnen natuurlijk de voor de hand liggende dingen, waar we ons ook wel op voorbereid hadden, zoals het op- en neer reizen tussen Nairobi en Naivasha, en het feit dat bepaalde dingen in het tehuis anders gedaan worden dan je het zelf graag zou doen.

Maar waar we niet op gerekend hadden, is dat Mia in een groep woonde met 20 andere jongens en meisjes, en of je nu wil of niet, daar krijg je uiteraard ook een band mee. Dit, samen met de onzekerheid over wanneer we haar mee naar huis zouden mogen nemen, maakten het ook een heel moeilijke tijd voor ons.

Maar, de vrijdagochtend voor vaderdag, kregen we te horen dat we haar diezelfde dag nog mee naar huis mochten nemen!
Dus, terwijl Mia haar laatste middagdutje in het tehuis deed, regelden wij als de wiedeweerga een taart en limonade, om haar vertrek met haar groep te kunnen vieren.
We konden ons geluk niet op toen we die middag als gezin naar huis reden.

Weer volgde er een verplichte periode van elkaar leren kennen, voordat we met de rechtzaken zouden kunnen beginnen. We doorstonden alle verplichte bezoeken met vlag en wimpel, en we waren ervan overtuigd dat het eind in zicht was.

Maar eer de rechtzaak daadwerkelijk aangevraagd werd, was het inmiddels begin December 2014. In de tussentijd had het Keniaanse kabinet alle vergunningen van adoptiehouders ingetrokken, de Adoptie Raad ontbonden, en buitenlandse adopties verboden.
Een van de meest onzekere en angstaanjagende periodes in ons leven brak aan.
Uiteindelijk duurde het tot eind mei 2015 voordat onze eerste rechtzitting plaats vond.
Na uren en uren en uren wachten in de rechtbank, waren wij de allerlaatste zaak van die dag. Maar zodra de rechter ons dossier zag, wilde ze de zaak onmiddelijk seponeren, omdat ze geen buitenlandse adopties wilde behandelen. Met een beetje Nederlandse directheid lukte het gelukkig toch om haar te overtuigen ons nog even in haar vertrekken te spreken, en daar beloofde ze alsnog te bekijken wat ze kon doen.

Vervolgens hoorden we niets. Tot er in Juli wederom een huisbezoek plaats vond, dit keer door de kinderbescherming. Blijkbaar gebeurde er dus toch iets, alleen zoooooooooooo langzaam…
In augustus sluit de rechtbank voor zomerreces, en Lieke besloot daarom een snel bezoek aan Nederland te brengen. Maar nog voor het vliegtuig landde, werden we gebeld dat we een paar dagen later in de rechtbank moesten verschijnen. Lieke veranderde dus direct haar ticket, en vloog terug, na slechts een weekend in Nederland.
Op de opgegeven datum lukte het zo alsnog om met het volledige ‘Team Mia (zoals we onszelf inmiddels noemden) in de rechtbank te verschijnen. Om er daar vervolgens achter te komen dat de rechter niet was komen opdagen….
Een week later probeerden we het opnieuw. Dit keer was de rechter er gelukkig wel, en na 5 uur wachten werd onze zaak in 30 seconden behandeld, en werd ons medegedeeld dat de uitspraak schriftelijk zou worden gedaan.

We wachtten, en wachtten op deze uitspraak, maar onze brievenbus bleef leeg. Inmiddels was de rechter overgeplaatst naar de andere kant van het land, en niemand reageerde op onze informatie aanvragen. Onze advocaat besloot de Law Society of Kenya in te schakelen, en wellicht dat dat geholpen heeft, want in November werden we om 16.00 ‘s middags gebeld, dat we de volgende dag in de rechtzaal moesten verschijnen. Uiteraard was dat precies het moment dat er een internationale groep van bezoekers en directeuren uit de halve wereld bij ons op de farm op visite was, en moest ik die volgende dag eigenlijk met hen naar Ethiopie vliegen.

Maar op zo’n moment laat je alles uit je handen vallen, en ga je naar de rechtbank. Toen we de rechtzaal in wandelden, was die echter leeg…. Een snel telefoontje naar het advocatenkantoor leerde ons dat alle zaken reeds behandeld waren, en dat Mia’s zaak was goedgekeurd.

Wat een onwerkelijk moment! Na zo’n lange tijd, en zo ongelooflijk veel bezoeken, door evenzoveel betrokken instanties, stonden we daar, ergens midden in Nakuru, en hoorden daar dat Mia nu echt, officieel, onze dochter was, maar we hadden het gemist. Hoe typisch.
Het moest heel even inzinken, maar toen wisten we niet hoe snel we onze ouders, en Mia’s grootouders moesten bellen: Ze is van ons!!! Ze is nu echt van ons!!!

Maar, zoals jullie weten was het daarmee nog steeds niet helemaal afgerond, om te kunnen reizen moesten we ook een paspoort hebben.
We werden van instantie naar instantie gestuurd om de juiste documenten te verzamelen, en er was niet een document dat in 1 keer goed was. In letterlijk alle documenten zat minstens één tikfout. Was het niet in een van onze namen, dan wel in die van Mia. In een van de documenten was zelfs ‘Hooggerechtshof’ verkeerd geschreven. Je zou bijna denken dat ze het er om doen.
Toen echt alles klaar was…..was het papier voor de geboortebewijzen op, en moesten we nog een week wachten. Maar op 29 April hadden we ook het laaste papiertje in onze handen. Het geboortebewijs; met daarop onze namen als Mia’s ouders.

De allerlaatste stap was om met deze papieren een paspoort aan te vragen, en je raadt het al. Er was geen mogelijkheid meer voor een afspraak bij de ambassade. Ruim een week vooruit was alles volgeboekt …

Maar, vandaag staan we hier voor jullie, dus het is op het nippertje gelukt. Het paspoort hebben we op 7 Juni ontvangen, en 16 juni zaten we in het vliegtuig.

Na alle strubbelingen en bureaucratie zijn we des te blijer en trotser, dat we haar nu eindelijk, eindelijk, aan jullie voor kunnen stellen, en jullie aan haar.
Onze prachtig mooie, en onbeschrijflijk lieve, ondeugende, grappige en slimme, Mia Keziah Verbeek!